Column: De paradox van gezond eten in de moderne tijd

Voor de productie van goed en voldoende voedsel is het gebruik van gewasbeschermingsmiddelen nog steeds noodzakelijk. Ze helpen ons om gewassen te beschermen tegen ziekten en plagen, waardoor we in staat zijn om de groeiende wereldbevolking te voeden. Toch zijn er mensen die zich grote zorgen maken over de vermeende gevaren van deze middelen.

Wat mij bijzonder intrigeert, is dat diezelfde mensen zich niet druk lijken te maken over andere, minstens zo zorgwekkende fenomenen: tatoeages, ultraverwerkt voedsel, en drugs.

Een tatoeage lijkt haast een verplicht onderdeel van je identiteit

In de huidige cultuur lijkt een tatoeage haast een verplicht onderdeel van je identiteit. Daarnaast zien we een enorme toename in het gebruik van (eiwit)shakes en andere preparaten, en nemen velen een 'pil' (zogenaamde partydrugs) om in de juiste stemming te komen tijdens een avondje uit. Als we ons zo druk maken om natuur en gezondheid, zou je toch verwachten dat dit zich weerspiegelt in ons gedrag, maar niets is minder waar.

In de supermarkt zijn de schappen steeds vaker gevuld met producten waarin suiker is vervangen door kunstmatige zoetstoffen. Om te presteren op het werk kauwen we op kauwgom gemaakt van aardolie en volgespoten met diezelfde kunstmatige zoetstoffen.

Onze oplossing voor obesitas is de Nutri-Score, waarbij een A-score betekent dat alle suikers zijn vervangen door chemische alternatieven. Vlees is ook in de ban gedaan en vervangen door zogenaamde vleesvervangers, die vaak niets anders zijn dan ultraverwerkt voedsel in een nieuw jasje.

Wat gezond is, weet ik eerlijk gezegd niet meer

Wat mij vooral zorgen baart, is de cumulatieve inname van al deze chemische stoffen. Wat gezond is, weet ik eerlijk gezegd niet meer. Daarom probeer ik in ieder geval te eten met zo weinig mogelijk chemie op mijn bord. Misschien ben ik ouderwets, maar ik begin mijn dag met een kom kwark, eet tussen de middag een broodje kaas, en eindig de dag met een traditioneel AVG'tje (aardappelen, vlees en groente). Het liefst haal ik mijn voedsel bij de boer: dicht bij huis en zo onbewerkt mogelijk.

Dus wat moeten we nu? Misschien is de sleutel om terug te keren naar eenvoud. Naar voedsel dat we herkennen en begrijpen, voedsel dat niet door een fabriek, maar door de natuur is gemaakt. Misschien, als we dat doen, vinden we de balans terug die we zijn verloren in onze zoektocht naar gezondheid.

Voedsel dat niet door een fabriek, maar door de natuur is gemaakt

Wat denkt u? Is er een weg terug naar natuurlijk eten in een wereld die zo zwaar leunt op chemie? Het is een vraag die ons allemaal aangaat, en waar we misschien nooit een volledig bevredigend antwoord op zullen vinden. Maar een beetje reflectie kan nooit kwaad.

Ik wens U een goede gezondheid, hoe U die ook nastreeft.

Wija Koers is eigenaar van een agrarisch marketingbureau in Drenthe