Geen oplossing veenweidegebied zonder verdienmodel boer

Een oplossing voor de daling van het veenweidegebied komt er alleen als er een nieuw verdienmodel voor de boer is. Het merendeel van de Tweede Kamer was het daar over eens.

Maandag debatteerde de Tweede Kamer over twee initiatiefnota’s van Tjeerd de Groot (D66) en Laura Bromet (GroenLinks) over het veengebied, en de mogelijkheden om de bodemdaling daar te stoppen. Jaco Geurts (CDA) zag het probleem, maar benadrukte dat bij het zoeken naar oplossingen het verdienmodel voor de boer ook onderzocht moest worden.

Rutger Schonis van D66 bracht daartegenin dat er al genoeg ervaring met verdienmodellen is. Hij wees op de teelt van zeekraal en de aquacultuur in Zeeland (Schones komt uit Middelburg) - maar Geurts zag daar niets in. Aquacultuur in het veenweidegebied vond hij onzin. „Die boeren zijn geen veehouder geworden om lisdodden te kweken!”

De meeste Kamerleden waren het met Geurts eens. Ook Schones’ partijgenoot De Groot, mede-auteur van de nota’s, viel Geurts bij; er moet een verdienmodel liggen voordat je de knop omdraait, zei hij. Ook Bromet vond een verdienmodel nodig. Tijdens gesprekken met boeren was het haar opgevallen hoe ondernemend en flexibel die zijn, en dat ze al bezig waren oplossingen te zoeken.

„Maar kijk ook naar de huidige ontwikkelingen”, zei ze. „Elk jaar stoppen boeren in het veenweidegebied; dat biedt ook kansen om boeren uit te kopen en (een deel van) hun landbouwgebied om te zetten in natuurgebied.”

Gebiedsprocessen

Bromet zei ook dat de oplossing niet van bovenaf, vanuit Den Haag, moet worden opgelegd. „De basis zijn juist de gebiedsprocessen, waarbij per gebied, vanuit de bewoners en gebruikers, wordt gekeken wat voor dat gebied de oplossing is.” Minister Schouten was het met Bromet eens dat een aanpak van onderop de juiste is. „De problematiek is divers, de oplossingen moeten dat ook zijn”, vond ze. „Er is niet één blauwdruk.”

Volgens de minister moet Den Haag naar het veenweidegebied kijken vanuit de bewoner en de gebruiker zelf. De boer moet niet het gevoel krijgen dat er wel over, maar niet met hem is gepraat. Ze voelt een diepe verantwoordelijkheid, vertelde ze, om het met elkaar, met de inwoners van de gebieden, op te lossen.

Tekst: Wim van Gruisen

Zoon van een Zuid-Limburgse pluimveehouder met eigen slachterij, geschoold als econoom. Sinds 2011 in dienst van Agrio, waar hij artikelen schrijft voor de regio- en vakbladen en de Agrio-websites. Zijn focus lag aanvankelijk op landbouweconomie, tegenwoordig vooral op de Haagse en Brusselse politiek.

Beeld: Susan Rexwinkel