Melkveehouder redt dorp van watersnood
In de schemer van de ochtend hoorde Hillie van der Meer hoe hard de regen naar beneden kwam en zag ze haar man ondanks zijn inderhaast aangetrokken ‘spuitpak’ toch nog als een verzopen kat met hun kleine 100 melkkoeien arriveren. Die haalde Gerrit van der Meer (54) ’s morgens om half 6 uit de wei op. Toen hij terugkwam, vormde zijn erf een meertje van een halve meter diep. Een groot deel van hun 65 hectare in Twijzelerheide, tussen Dokkum en Drachten, stond enige of langere tijd blank.
Een week na de wolkbreuk zijn beiden nog helemaal vol van wat ze meemaakten.
Sleuven graven
Zo’n wolkbreuk kenden ze niet. „Dat is nog nooit gebeurd, dit gebeurt misschien één keer in de veertig jaar. En dat komt niet door de klimaatverandering; het klimaat verandert altijd. Maar alles stond blank.” Na het ontbijt zou het echtpaar de weilanden inspecteren, maar juist op dat moment, op zondagmorgen om half 9, reed al een medewerker van het Wetterskip Fryslân de dam op. Gerrit van der Meer vertelt met veel decibels hoe de vroege zondagmorgen verliep. Af en toe klikt een lachsalvo van zijn vrouw, dan weer praat hij verder. „De grond was niet verzadigd, maar was juist droog. Dus de zand/leemgrond nam niet meteen al het water op, en zo stroomde het direct van de hogere delen om het erf naar ons toe.”
Achter op de huiskavel stroomde het water dat door het krooshek niet door de onderleiding van de hoofdgang kon, over de randen van de sloten, over de dammen. „Onze percelen op. De man van het wetterskip liep met me mee om te kijken en probeerde wat met een schop. Maar dat was onbegonnen werk.” Van der Meer demonstreert de bewegingen en praat alsof hij tegen de wind en de regen in moet schreeuwen. „Ik haalde m’n mobiele kraan en zo maakten we in de dammen sleuven, zodat het water sneller weg kon. Binnen een uur stroomde het water dat in het dorp Twijzelerheide was komen te staan en daar geen kant op kon, niet meer óver onze dammen waarop normaal gesproken machines en koeien lopen, maar door de sleuven over onze percelen, richting het gemaal.” Van der Meer zegt dat hij er verder niet over nadacht. „Het dorp ontlasten, dat doe je gewoon. Dit was onze eerste ingeving en de enige mogelijkheid.” In Veldpost die dit weekend op de mat valt, het hele verhaal.
